Victor Hugo – Dilenci
en, her gün köşe başlarında
Yırtık urbanla kirli ellerinle
Avuç açan, sefil insan…
Şiir | Şarkı Sözleri | Makale | Hikaye | Roman
Şiir, düz kelime anlamına ek olmak üzere ya da yerine anlamlar oluşturmak için dilin ses estetiği veya ses sembolizmi ve ölçü gibi estetik ve ritmik özelliklerini kullanan bir edebiyat türüdür.
en, her gün köşe başlarında
Yırtık urbanla kirli ellerinle
Avuç açan, sefil insan…
Bahar’ın gelişi gibiydin gülücükler açtı yüzümde.
Gökyüzünden düştün sanki yüreğimin en güzel yerine…
Yağmur damlaları düşerken yüreğime,
Senin yokluğun geliyor aklıma…
Hasretin vuruyor gecelerime, Sabah olmuyor,
Aydınlanıyor odamın camı seninle…
Bütün yollar aşktan geçiyor, görüyor musun?
Bir aşk çizgisi var her şeyden öte
O çizgiden başka bütün çizgiler
Aşkı tüketmede…
İstanbul’u dinliyorum, gözlerim kapalı
Önce hafiften bir rüzgar esiyor;
Yavaş yavaş sallanıyor
Yapraklar, ağaçlarda;
Uzaklarda, çok uzaklarda,
Sucuların hiç durmayan çıngırakları
İstanbul’u dinliyorum, gözlerim kapalı…
Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
“O olmazsa yaşayamam.” demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni,
Senin onu sevdiğinden…
Ben acılar denizinde boğulmuşum
İşitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını
Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni
Duyarım yosunların benim için ağladıklarını…
Gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan
Sicim yağmur taklidi
Bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan
Bardağa birkaç çiçek ıslamaktan.
Parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut
Onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla
Parmağıma düşen bir damla kandı aşk…
Yaşıyor mu yum ? bilmiyorum
Sensizlik canıma okuyor
Gözyaşlarım sel oluyor
Sensizlik ÖLÜM halimi kimse anlamıyor…